Το κατεστημένο, το εκάστοτε κατεστημένο, ιδίως
το ελληνικό μεταπολιτευτικό, χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος όχι προς το
συμφέρον του λαού και του έθνους αλλά προς το συμφέρον του ευαυτό του. Με τον
καιρό, το κατεστημένο και το κράτος ταυτίστηκαν τρόπον τινά. Το κράτος/κατεστημένο έγινε παράσιτο και ο
λαός/έθνος έγινε ο ξενιστής. Αυτό αποδεικνύεται από την ψυχική ασυμφωνία
μεταξύ κράτους και πολιτών. Ο Έλληνας πολίτης είναι ίσως ο μόνος ευρωπαίος
πολίτης ο οποίος αισθάνεται ξένος έναντι του κράτους του. Ενίοτε μάλιστα το
αισθάνεται και εχθρικό. Δεν είναι πως το βλέπει ως αντικαταστάτη του Σουλτάνου,
αυτό είναι παραμύθι του κατεστημένου για να δικαιολογήσει το ότι ο λαός μας
μισεί το κράτος που δεν το αισθάνεται δικό του. Εάν ο λαός έβλεπε το κράτος να
πολεμά για το συμφέρον του τότε δεν θα το εχθρεύονταν. Είναι που το βλέπει
καθημερινά να δρα εναντίον του.
Το κατεστημένο έχει με την σειρά του ως όπλο τον
κρατικό μηχανισμό. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και το σύστημα της δικαιοσύνης.
Διορίζω δικούς μου δικαστές (π.χ. πρόεδρος του Αρείου Πάγου), ψηφίζω τους
δικούς μου νόμους. Εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Όταν ένας νόμος δεν βολεύει το σύστημα τον αλλάζει. (εκλογικός νόμος,
νόμος περί ευθύνης υπουργών κ.τ.λ.). Όταν όμως ο νόμος δεν μπορεί να αλλάξει
τότε αρχίζει η δήθεν ερμηνεία του. Επειδή «η ερμηνεία σταματά στα σαφή», όταν
δεν μπορούν να δώσουν την ερμηνεία που τους βολεύει αρχίζουν να θολώνουν τα
νερά, να παραποιούν γεγονότα, να βαπτίζουν
το κρέας ψάρι, να κάνουν κυριολεκτικώς το άσπρο μαύρο. Ακόμη και την ψυχική
προσέγγιση των ανθρώπων στα γεγονότα αλλάζουν με την κατάλληλη τροφοδοσία
οπτικοακουστικού υλικού. Αυτή την μετάλλαξη της αλήθειας, την αλλαγή της
ψυχολογίας του λαού, την αποδοχή του μαύρου ως άσπρου, την επιδοκιμασία αλλοτινών
εγκλημάτωνֹ την περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο ο Ελβετός θεατρικός
συγγραφέας Φρήντριχ Ντύρενματ στο έργο του «Η επίσκεψις της γηραιάς
κυρίας». Ο ίδιος ο συγγραφέας θαύμαζε τον παππού του που είχε φυλακιστεί
για δέκα μέρες εξαιτίας ενός ποιήματός του. Ο ίδιος ο Ντύρενματ έλεγε ότι αυτό δεν
το είχε καταφέρει και πως οφείλεται στο ότι το κατεστημένο δεν είχε απειληθεί
αρκετά από τα γραπτά του.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν
τις ερωτήσεις των ανακριτριών για βιβλία, πύρινους λόγους, αφιερώσεις, άρθρα,
ομιλίες, χαιρετισμούς και πράσινα άλογα προς τους κατηγορούμενους χρυσαυγίτες
και τους πραγματικούς λόγους που κρίθηκαν προφυλακιστέοι.
Απόστολος Τζαρός
Θεολόγος-Δικηγόρος