Το
Σαββατοκύριακο με λίγους φίλους πήγαμε να δούμε έναν αγώνα σε μία πιτσαρία.
Νόστιμη πίτσα, καλή παρέα, παγωμένη μπύρα. Μεταξύ των σχολίων των φάσεων και
των ριπλέϋ, πέφτει ένα κομμάτι ντομάτα πάνω στο πουκάμισο το θαλασσί. Ήταν ένας
μικρός λεκές που «χτυπούσε» όμως στο μάτι. Ένας μικρός λεκές λέρωσε ένα
πουκάμισο. Ένας μικρός λεκές, σκέφτηκα, θα μπορούσε να λερώσει ένα σεντόνι. Για
να λερωθεί ένα ύφασμα δεν χρειάζεται να είναι ολόκληρο μέσα στην βρωμιά. Ένας
λεκές αρκεί να το κάνει ακατάλληλο για ένδυση.
Το ίδιο
συμβαίνει με τους θεσμούς. Δεν χρειάζεται όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε
έναν θεσμό να είναι αισχροί, βρωμεροί και τρισάθλιοι, διαπλεκόμενοι,
πουλημένοι, αριβιστές, εξωνημένοι, αργυρώνητοι, σιχάματα της κοινωνίας. Μία ομάδα ανθρώπων ενός θεσμού όταν
λειτουργήσει αθέμιτα, λειτουργεί ως λεκές που λερώνει όλον το θεσμό.
Από
την άλλη κάθε θεσμός έχει και μελανά σημεία, το ποσοστό των οποίων σηματοδοτεί
την ποιότητα του θεσμού και της κοινωνίας. Π.χ. ο θεσμός της δικαιοσύνης στην
Ελλάδα και στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή το
ήθος των πολιτικών στην Ελλάδα, το Σουδάν και τη Νέα Ζηλανδία κ.τ.λ. Ωστόσο
σκάνδαλο είναι όταν μία συμπεριφορά ξεφεύγει από τον μέσο όρο του ήθους
λειτουργίας του θεσμού. Όσο πιο
υποβαθμισμένο είναι το κύρος ενός θεσμού στα πλαίσια μιας κοινωνίας, τόσο πιο
μεγάλος πρέπει να είναι ο λεκές για να γίνει αισθητή η παρουσία του. Ο συνήθης τρόπος λειτουργίας ενός θεσμού στην
Υεμένη π.χ. θα ήταν σκάνδαλο για την Ιταλία. Ή ο συνήθης τρόπος λειτουργίας
πολλών θεσμών στην Ελλάδα θα ήταν σκάνδαλο στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες.
Έτσι λοιπόν η
ελληνική δικαιοσύνη, ως καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας δεν λειτουργεί κατά το
δέον. Η λειτουργία της αποτελεί σκάνδαλο για άλλες κοινωνίες. Δεν θα αναφερθώ
στο βάθος αλλά στην επιφάνεια μόνον. Το αποδεικνύει και μόνον η καθυστέρηση
στην απονομή της. Σε αυτήν λοιπόν την ήδη υποβαθμισμένη δικαιοσύνη, για να θεωρηθεί
κάτι ως σκάνδαλο πρέπει να έχει ξεπεράσει και τη δική της χαμηλή στάθμη.
Τη στάθμη αυτή
την ξεπέρασε σε χαμηλό επίπεδο το δικαστικό και πολιτικό σκάνδαλο της Χρυσής
Αυγής. Είναι μία δίωξη για την οποία θα
ντρέπονται οι δικαστές, όχι μόνον ως θεσμός αλλά και ως άτομα. Όπως ντρέπονται
για την καταδίκη σε θάνατο του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη και παρουσιάζουν
συνεχώς τον Τερτσέτη και τον Πολυζωϊδη, ξεχνώντας ότι η πλειοψηφία των
συναδέρφων τους τους καταδίκασε σε θάνατο υπακούοντας εντολές. Το αυτό
συμβαίνει και σήμερα με τις διώξεις της Χρυσής Αυγής. Οι δικαστές πλέον γνωρίζουν και δεν δικαιολογείται η σιωπή τους. Ήδη
κάποιοι άρχισαν να μιλούν. Είναι αυτοί που θα σηκώσουν στις πλάτες τους το
λαβωμένο κύρος της ελληνικής δικαιοσύνης.
Απόστολος Ν. Τζαρός
Δικηγόρος, Θεολόγος, D.E.A.